Schim van mezelf

Maartje Brockbernd is een fotograaf uit Dordrecht, die zich heeft gespecialiseerd in portret en documentaire fotografie. Voor opdrachtgevers en haar vrije werk is ze door heel Nederland te vinden.

corona fotoproject schim van mezelf fotografie

21526

portfolio_page-template-default,single,single-portfolio_page,postid-21526,ajax_fade,page_not_loaded,,select-theme-ver-3.5,wpb-js-composer js-comp-ver-4.2.3,vc_responsive

Edwin Wilschut (32) werkt sinds 2015 als Intensive Care verpleegkundige op de intensive care afdeling van het Albert Schweitzer ziekenhuis in Dordrecht. Hij vertelt hoe zijn werk de afgelopen maanden is veranderd. ‘Vergeleken met vóór corona zijn er nu veel mensen in korte tijd heel ziek geworden en werden afhankelijk van zorg op de IC. Velen moesten zelfs in buikligging beademd worden. Hetgeen mij het meest heeft aangegrepen is het contact met de familie. In de eerste golf mocht familie niet op bezoek komen. Als alternatief konden we facetimen. Normaal geef ik mensen de ruimte om samen te zijn in geluk of verdriet en nu zat ik erbij en tussen. Deze momenten samen zijn heel waardevol voor de patiënt en familie. Ik hoop dan ook dat dit snel weer kan. Schrijnende momenten waarin familie zelf moet kiezen wie er bij hun stervende geliefde is, omdat er een maximum aantal bezoekers gesteld is, vind ik vreselijk en hoop ik nooit meer mee te maken.’⁣ ⁣ ‘De saamhorigheid op de afdeling is groot. We zijn één team en iedereen zet zijn schouders eronder, collega’s onderling steunen elkaar en praten veel over wat ze meemaken. Tijdens de koffie worden regelmatig ethische dilemma’s of andere onderwerpen besproken die spelen. Psychologische ondersteuning wordt aangeboden vanuit het ziekenhuis. Er is altijd iemand om mee te praten als dat nodig is.’⁣ ⁣ ‘Aan het einde van mijn dienst is de voordeur van het ziekenhuis voor mij een moment van: frisse lucht en de ontspanning voelen terugkeren in mijn lijf. De drempelproef is voor mij een belangrijke grens tussen werk en privé. Op het werk ben ik de professional en daarbuiten ben ik ‘gewoon Edwin die werkt op de IC’. Het is belangrijk om enige professionele afstand te houden om mijn werk te kunnen blijven doen. Thuis is thuis en werk is werk. Sommige momenten komen binnen en geeft nederige stilte en het wegslikken van een traan.’

Boris Nusteling (21) nam ontslag om de wereld te verkennen. Eerst drie maanden naar Oostenrijk, zes maanden naar Bonaire en daarna voor onbepaalde tijd naar Amerika. ‘Ik was in Lech aan het werk en door de corona-uitbraak kon ik geen kant op, overal paniek. Toen op een gegeven moment duidelijk werd dat alle restaurants dicht gingen, moest ik wel naar huis.’ Eenmaal terug in Nederland, na heel veel gedoe, testte Boris positief op corona. ‘Ik heb 12 dagen in quarantaine gezeten in mijn slaapkamer, omdat mijn gehandicapte broertje geen goed immuunsysteem heeft. We wisten niet wat er zou gebeuren als hij het zou krijgen.’ Doordat Boris geen fysiek contact mocht hebben met de buitenwereld, was hij veel op social media te vinden. ‘Omdat ik in quarantaine zat kon ik mijn huis niet uit, maar ik wilde wel met mensen praten. Dus ging ik face-timen met hele groepen, soms met 10 man tegelijk.’ Via deze weg heeft Boris zijn vriendin ontmoet.⁣ ⁣ De reisplannen van Boris moeten helaas nu even wachten. ‘Ik had een heel mooi plan om meer dan een jaar weg te gaan en daar was een vingerknip voor nodig om het allemaal te verpesten. Het had eigenlijk heel anders moeten lopen. Ik ben nu heel erg blij met mijn vriendin en ik heb mijn baan terug, maar ik heb me de eerste maand zwaar depressief gevoeld. As ik nu wegga, dan ben ik zo bang dat het weer gebeurt. Ik ga dus pas weer op reis als het 100% safe is en ik wil nu niet een jaar lang mijn vriendin achterlaten. Het is zoals het is. Ik ben jong zat, 21 jaar, dus ik kan over 10 jaar ook nog weg bij wijze van. Niet een jaar, maar het gaat om het idee. Ik heb nog een heel leven voor me.’

Natalie de Kreek (45) ging met een knobbeltje in haar borst naar de huisarts en zag gelijk aan zijn gezicht dat het helemaal mis was. ‘Toen moesten we nog op de uitslag wachten en die kwam vrijdag. In die drie dagen ertussen zie je het ergste scenario voor je. Op donderdag stond ik op het schoolplein sinterklaas te vieren en toen dacht ik: dit is misschien wel de laatste keer dat ik hier sta.’ De behandeling slaat aan, haar vooruitzicht is goed en gelukkig is ze nu op de helft. Tegen haar zoontje Sven is ze altijd eerlijk geweest. ‘Ze zeiden in het ziekenhuis: als je er een geheim van gaat maken, dan maakt hij er zelf een veel erger verhaal van dan dat het is. En als hij vragen had, dan mocht hij die ook stellen. Hij heeft zelfs een stukje van mijn haar geschoren.’⁣ ⁣ Corona heeft niet voor vertraging gezorgd in haar behandelplan, maar ze zijn met het gezin wel extra voorzichtig. Op 13 maart zijn zij uit voorzorg in quarantaine gegaan en tot op heden is Sven thuisgebleven van school. ‘Ik had heel erg het idee dat corona met mij samenviel. Mijn leven wordt op pauze gezet, maar met mij de hele wereld. Ik vond dat wel bizar. We hebben gelijk vanaf het begin af aan gezegd, we gaan niet kijken naar wat er niet kan, maar wat er nog wel kan. Het maakt je sterker, als je zo op elkaar aangewezen bent. Je weet dat je het met z’n drieën moet doen. Het leven wordt simpeler, fijn simpeler. Tuurlijk zijn er dingen die ik mis. Ik verlang ernaar om weer normaal boodschappen te gaan doen. Ik ben 1 x naar het tuincentrum geweest, maar het voelde alsof ik een dag in de Efteling was.’⁣

Jarenlang werkte Niels Dekker (43) als journalist voor het AD (De Dordtenaar) en tijdens de eerste uitbraak van corona maakte hij de overstap naar de politie, als communicatie-adviseur. ⁣ ‘Het introductieprogramma, waarbij je enkele maanden meeloopt met allerlei takken van de politie en rustig kennis maakt met de organisatie, kon niet doorgaan vanwege de coronamaatregelen. Toch ging ik in juni aan de slag bij mijn nieuwe baas en stond daardoor direct middenin de hectiek van dat moment. En dat in een nieuwe werkomgeving met slechts een deel van de collega´s op een haast uitgestorven kantoor. Met de weinige reserves die ik had na een zware werkbelasting bij het AD merkte ik dat het alles bij elkaar niet liep en nooit voelde zoals zou moeten. In normale omstandigheden, dus zonder corona, had ik vermoedelijk wat meer adem gehad, rustiger op kunnen starten. Meer tijd gekregen om te wennen en mijn plek te vinden.’ Uiteindelijk is het contract van Niels na vijf maanden ontbonden. ⁣ ⁣ ‘Corona heeft me somberder gemaakt. Je wereld wordt veel kleiner, je leven is minder enerverend. Tegelijkertijd maakt het voor mij wel duidelijk dat de dingen die we voor lief namen en gewend waren, eigenlijk van veel grotere betekenis bleken. Het is in mijn optiek niet voor niks dat het gebeurt, zo’n virus. Dat de natuur gewoon zegt: er moet wat gebeuren. Er had iets moois uit kunnen komen. Saamhorigheid. Weet je nog dat we met z’n allen stonden te klappen voor de zorg? Een paar maanden later zijn mensen dat vergeten. Hebben ze lak aan alles en doen ze waar ze zin in hebben. Mensen zijn alles weer normaal gaan vinden.’

Edwin Wilschut (32) werkt sinds 2015 als Intensive Care verpleegkundige op de intensive care afdeling van het Albert Schweitzer ziekenhuis in Dordrecht. Hij vertelt hoe zijn werk de afgelopen maanden is veranderd. ‘Vergeleken met vóór corona zijn er nu veel mensen in korte tijd heel ziek geworden en werden afhankelijk van zorg op de IC. Velen moesten zelfs in buikligging beademd worden.’

Klik op de foto voor het volledige interview.

⁣
Boris Nusteling (21) nam ontslag om de wereld te verkennen. Eerst drie maanden naar Oostenrijk, zes maanden naar Bonaire en daarna voor onbepaalde tijd naar Amerika. ‘Ik was in Lech aan het werk en door de corona-uitbraak kon ik geen kant op. Overal paniek. Toen op een gegeven moment duidelijk werd dat alle restaurants dicht gingen, moest ik wel naar huis.’

Klik op de foto voor het volledige interview.

Natalie de Kreek (45) ging met een knobbeltje in haar borst naar de huisarts en zag gelijk aan zijn gezicht dat het helemaal mis was. ‘Toen moesten we nog op de uitslag wachten en die kwam vrijdag. In die drie dagen ertussen zie je het ergste scenario voor je. Op donderdag stond ik op het schoolplein sinterklaas te vieren en toen dacht ik: dit is misschien wel de laatste keer dat ik hier sta.’

Klik op de foto voor het volledige interview.

Jarenlang werkte Niels Dekker (43) als journalist voor het AD (De Dordtenaar) en tijdens de eerste uitbraak van corona maakte hij de overstap naar de politie, als communicatie-adviseur. ‘Het introductieprogramma, waarbij je enkele maanden meeloopt met allerlei takken van de politie en rustig kennis maakt met de organisatie, kon niet doorgaan vanwege de coronamaatregelen.’

Klik op de foto voor het volledige interview.

Schim van mezelf

Category

Tags